Maandagochtend, om 5 uur gaat de wekker! Niet dat het zo erg is want zo mooi als ons chalet was, zo slecht lagen de bedden dus de nachtrust is teruggebracht naar nihil. Maar goed, toch uit de veren en even snel gewassen en aangekleed want we gaan naar het Glacier NP! Hier moeten we rond 06.00 zijn want de parkeerplaatsen zijn beperkt en we willen per se de Hidden Lake Trail lopen en als je geen parkeerplaats hebt, kun je dat wel schudden. Dus koffie gezet, ontbijt ingeladen en go! We dachten eerst dat het op dit onchristelijke tijdstip wel mee zou vallen, nou nee, in file reden we het park binnen (geen controle, dus voor Jan Doedel het voertuig ticket besteld). We volgen de Going-to-the-sun Road en zien de zon opkomen. Onderweg krijgen we al een mooi voorproefje van het fantastische park. Wat een mooie natuur! Via de West entrance komen we uiteindelijk aan bij de parkeerplaats die al nagenoeg vol staat met auto's! Toch nog een plek gevonden. We ontbijten in de auto en dan starten we onze trail.
Zowel Antoinette als ik zijn flink verkouden en de hoogte en het klimwerk speelt ons flink parten maar we zetten door. Niets is gelogen aan dit fantastische park. We zien de mooiste natuur, bergen met sneeuw (Marco en Robin uiteraard middenin een sneeuwberg beland), chipmunks, bloemen, planten, maar vooral oneindige luchten en adembenemende vergezichten. Hoewel de trail maar 5 km totaal is, hebben we er in totaal 3 uur over gedaan. Uiteraard door foto- en filmwerk onderweg, maar het is echt bergie op en bergie af. Heen vooral op dus daar ben je wel even zoet mee. Terug vooral af, dus dat gaat wat sneller. We hebben hier ook de as van de vader van Robin uitgestrooid. Mijn moeder rust bovenop een Maya tempel in Honduras en Robin zijn vader nu in een van de mooiste natuurgebieden van de USA. De missie is volbracht .....
 |
| in de sneeuw.. |
 |
| bok en steen = steenbok (Bighorn sheep) |
Terug in het visitor center kopen Marco en Antoinette nog een magneetje als souvenir en gaan we terug naar de auto. Het is nog steeds vechten om een plekje, dus zodra wij wegrijden willen er weer 10 auto's op dezelfde parkeerplaats staan :). Lunchen doen we bij een picknick place, maar het waait zo hard dat de borden en alle etenswaar alle kanten opwaaien. Hilariteit, zie maar eens fatsoenlijk een hap eten in je mond te krijgen op deze manier. Antoinette haar jus d'orange vliegt letterlijk over mij heen, dus ik plak zo ongeveer aan alle kanten. Wel enorm gelachen! We besluiten verder te gaan en stoppen onderweg nog bij een paar overlooks voor mooie foto's en film en vervolgen onze reis naar Cutbank (MT). Het is verbazingwekken hoe snel het landschap hier verandert. Van groen, bergen en water naar oneindig land vol dor gras met hier en daar een koe of paard. Het is de prairie van de Blackfoot indianen. Een van de grootste tribes en reservaten van de USA. We checken uitiendelijk in bij de Super 8 by Windham. Eenvoudig maar goed hotel. En.... prima bedden! De mannen gaan nog even zwemmen en de ladies doen het even rustig aan op de kamer. Via TripAdvisor gezocht en we gaan naar Water to Wine Steakhouse & Terrace, op paar minuutjes van ons hotel. Heerlijke soep vooraf, een Taco soep voor Robin en Marco en ik nemen een Cheeseburger soep. Lekker hoor. Verder kip cordon bleu, salade, groenten en frietjes. We zitten lekker vol. Op de terugweg rijden we nog even langs de plaatselijke Mac voor 4 sundays met caramel topping. In Nederland is de Mac duurder. We drinken nog een afzakkertje op de kamer en gaan vroeg naar bed! Morgen een lange rit door de prairie.
Elly